Podgórze, powołane w 1784 r. cesarskim uniwersałem Józefa II, obdarzone przywilejami i własnym herbem, stało się ziemią obiecaną dla ludzi odważnych i przedsiębiorczych. Oferowało bogactwa naturalne, przestrzeń do życia i możliwość awansu społeczno-ekonomicznego. Przyciągało przedstawicieli różnych nacji i religii, którzy wspólnie budowali dobrobyt miasta, umiejętnie korzystając z otrzymanych narzędzi.
Pielęgnując tradycyjne wartości patrzono jednocześnie w przyszłość, starając się nadążyć za szybko zmieniającą się rzeczywistością. Na grunt podgórski przeszczepiano osiągnięcia najnowszej techniki i nauki. Budowano nowoczesne zakłady, budynki użyteczności publicznej, rozwijano infrastrukturę komunalną. Dbano o prawidłowe wychowanie młodego pokolenia, zabezpieczając jego rozwój fizyczny i umysłowy. Planując przestrzeń miejską starano się pamiętać, że ma ona stanowić nie tylko miejsce pracy, ale i odpoczynku. Zakładano parki i skwery, korzystano z dobroczynnych właściwości wód mineralnych.
Na przestrzeni zaledwie 131 lat mieszkańcy Podgórza, zgodnie z oczekiwaniami cesarza Józefa II, przeobrazili niewielką osadę na prawym brzegu Wisły w prężnie rozwijające się miasto, mogące konkurować z samym Krakowem. Włączając się w 1915 r. w dzieło Wielkiego Krakowa podgórzanie wnieśli zastrzyk świeżego, nowoczesnego sposobu rządzenia i myślenia o mieście jak o dobru wspólnym.
Archiwum Narodowe w Krakowie zaprasza do zapoznania się z prezentacją archiwaliów, w których znajdziemy liczne informacje o tym, jak ludzie tworzyli miasto.
Wystawa, podzielona na dwa tematyczne kręgi Miasto i Ludzie, towarzyszy obchodom 100. rocznicy połączenia Krakowa i Pod
<<Wystawa wirtualna >>
