IV. PRZYNALEŻNI DO GMINY MIASTA PODGÓRZA
Od początków XIX w. obowiązujące w monarchii austriackiej prawo przynależności do danej miejscowości miały wszystkie osoby urodzone w tej miejscowości z rodziców tutaj przynależnych (tzw. swojscy) oraz osoby uznane za przynależne w wyniku dziesięcioletniego pobytu, osiedlenia się, zakupienia gruntu, otrzymania prawa miejskiego lub koncesji na prowadzenie rzemiosła oraz otrzymanie stałej posady państwowej.
W 1863 r. uznano, że prawo przynależności do gminy uprawnia do pobytu w niej oraz żądania pomocy w razie zubożenia, prawo to można mieć tylko w jednej gminie. Od 1896 r. gmina nie mogła odmówić przyjęcia osobie, która wykaże się dziesięcioletnim dobrowolnym pobytem na jej terenie, liczonym od osiągnięcia pełnoletniości i bezpośrednio poprzedzającym moment starania się o to prawo. Warunkiem uzyskania było także niekorzystanie ze wsparcia gminy w czasie mieszkania na jej terenie.
Pierwszy spis ludności sporządzono w Podgórzu w 1857 r. – arkusz spisowy zawierał pytanie o gminę rodzinną. Późniejsze spisy ludności, przeprowadzane co 10 lat do 1910 r., zawierały rubrykę określającą prawo przynależności (prawo swojszczyzny) do gminy.